Jedną z najmocniejszych stron edukacji zróżnicowanej jest możliwość dostosowania warunków nauki, metod edukacyjnych i wychowawczych oraz form pracy do określonych potrzeb klasy oraz przede wszystkim do konkretnych uczniów. W tym kontekście edukacja zróżnicowana gwarantuje zdecydowanie lepsze rezultaty szkole/nauczycielom/wychowawcom/rodzicom, ale też zapewnia o wiele bardziej naturalne i w efekcie bardziej przyjazne środowisko szkolne dzieciom. W klasie męskiej te specyficzne potrzeby ogniskować się będą między innymi wokół kwestii zapotrzebowania chłopców na ruch, ogólnej ruchliwości uczniów oraz nieumiejętności przysłowiowego „usiedzenia na miejscu”.

Prowadzenie szkolnej grupy teatralnej jest nie tylko uzupełnieniem pracy pedagogicznej i wychowawczej, można powiedzieć, że jest jej weryfikacją. To na zajęciach teatralnych okazuje się, jak nasi wychowankowie współpracują ze sobą, jak reagują na stres, na ile są samodzielni i kreatywni.

Kiedy dzieci i młodzież wracają z wakacji, nauczyciele często organizują lekcje oparte na wspomnieniach z letnich wojaży. Dzieci opowiadają, gdzie były i co robiły i czasami przybiera to formę przechwalania się i licytacji, kto zwiedził więcej krajów i w jakich obozach brał udział. Bardzo to trudne zajęcia dla tych, którzy jednak nigdzie nie wyjechali. Oczywiście nie unikniemy takich rozmów i chociaż dzieci, które były „tylko” u dziadków, mają marzenie wyjechać gdzieś dalej, to dobrze jest im pokazać, że na „tylko takich wakacjach” wiele skorzystały. Tego typu zajęcia można po prostu oprzeć na założeniu, że każdy się czegoś w te wakacje nauczył, że każdy miał jakieś nietypowe zdarzenie, do którego potrzebne były zupełnie nowe umiejętności i on sobie w tej sytuacji poradził, a jeśli nie dał rady, to może nauczył się prosić o pomoc i korzystać z niej.  Nowa wiedza, doświadczenie, nowi ludzie i relacje z nimi. Pokażmy młodym ludziom, że to był dobry czas i stali się dzięki niemu lepsi i dojrzalsi.

Każdy nauczyciel znajdzie na pewno własną drogę do tego celu. My chcemy podpowiedzieć, na jakich pytaniach można oprzeć budowę scenariusza zajęć. Zapraszamy do artykułu. 

Nastolatek budując relacje z rówieśnikami czy osobami dorosłymi, często czuje się niezrozumiały, niedoceniony, urażony i nie wie, dlaczego inni rezygnują z niego, a on ma poczucie, że musi o nich wciąż zabiegać. Młody człowiek potrzebuje drogowskazów, jak kształtować w sobie umiejętność współpracy i nawiązywania przyjaźni, jak budować zaufanie i jak odbudowywać relacje, gdy zostaną one nadwyrężone.

Nawyki są czynnościami, które wykonujemy automatycznie, często nie zdając sobie z tego sprawy. Często jednak złe nawyki wyniesione z domu utrudniają funkcjonowanie w świecie zewnętrznym, kiedy nastolatek musi zmierzyć się z zadaniami stawianymi przez szkołę, organizacją czasu i relacjami z nowymi ludźmi. Nastolatek to młody człowiek, który zaczyna na nowo określać i kształtować swoją tożsamość, odkrywa kim jest i zastanawia się, kim chciałby być w przyszłości i zdecydowanie potrzebuje wtedy drogowskazów, pozytywnych wzorców, które będzie mógł naśladować i wyrabiać w sobie dobre nawyki.

Od kilku lat utrzymuje się trend minimalizmu i dążenia do zorganizowanego życia. Czujemy nawet przesyt poradników i książek topowych influenser’ów pod tytułem: Jak zmienić codzienne nawyki? Jak uporządkować szafę? Jak zdrowo się odżywiać? Jak się zorganizować i nie zwariować?

W Instytucie Educare rozumiemy problemy i bolączki nauczycieli nauczycieli, chcemy ich wspierać i towarzyszyć im w rozwoju zawodowym. Wiemy, że osoba nauczyciela odgrywa kluczową rolę w procesie edukacji.

Projekty interdyscyplinarne są bardzo ciekawym i rozwijającym sposobem uczenia się przez doświadczenie, pozwalają na przekraczanie granic między szkołą a zwykłym życiem, integrują wiedzę przedmiotową, łącząc wiele umiejętności i dziedzin wiedzy, uczą samodzielności, rozbudzają kreatywność i kształtują umiejętność współpracy.

Kiedy siedemnaście lat temu rozpoczynałam karierę nauczycielską w publicznej szkole podstawowej, moje doświadczenia w pracy zespołowej opierały się na praktyce wyniesionej ze studiów. Zwykle jedna osoba, ta najbardziej ambitna i pracowita, brała na siebie główny ciężar wykonania projektu, a reszta grupy po prostu się pod nim podpisywała.

Mikołajki – zabawa, którą dzieci bardzo lubią lubią a wychowawcy mogą wykorzystać jako sposobność do uczenia dzieci hojności, troski o dobro innych, sprawiania i przyjmowania miłych niespodzianek.

Na wstępie powiedzmy sobie jasno: nagrody są czymś dobrym i warto nagradzać. Trzeba jednak pamiętać o kilku ważnych zasadach: za co i czym nagradzamy, z jaką częstotliwością oraz czy nagrody są proporcjonalne do włożonego wysiłku. W poniższym artykule podpowiem Wam jak podejść do tego zadania.

Bywa, że dyscyplina w klasie jest traktowana jak jeden ze składników lekcji. Nauczyciel może myśleć: „Do przeprowadzenia lekcji potrzebuję dziś podręcznika, mapy, wydrukowanych kart pracy, łyka wody i żeby wreszcie była dyscyplina w klasie”. Myślę jednak, że jest odwrotnie: raczej lekcja jest elementem porządku i ładu w klasie.

Edukacja spersonalizowana to stworzenie każdemu dziecku optymalnych warunków do rozwoju, odkrywania swoich możliwości i wzrastania w sposób integralny jako jedyna w swoim rodzaju osoba.

Instytut Educare zebrał dla Państwa listę polecanych książek

Wszyscy czujemy na sobie ogromną presję: dyrektorzy, aby utrzymać poziom nauczania w swojej placówce, nauczyciele, by sprostać całkiem nowej sytuacji w której potrzebują nowych umiejętności i dostosowania trybu pracy, uczniowie, którzy nierzadko nie są przyzwyczajeni do samodzielności... Nie zapominajmy jednak, że podobnej presji poddani są rodzice, którzy nagle - oprócz swojej własnej pracy zawodowej i obowiązkom domowym - widzą potrzebę dużo intensywniejszego wsparcia swoich dzieci w nauce.