Nastolatek budując relacje z rówieśnikami czy osobami dorosłymi, często czuje się niezrozumiały, niedoceniony, urażony i nie wie, dlaczego inni rezygnują z niego, a on ma poczucie, że musi o nich wciąż zabiegać. Młody człowiek potrzebuje drogowskazów, jak kształtować w sobie umiejętność współpracy i nawiązywania przyjaźni, jak budować zaufanie i jak odbudowywać relacje, gdy zostaną one nadwyrężone.

Kiedy siedemnaście lat temu rozpoczynałam karierę nauczycielską w publicznej szkole podstawowej, moje doświadczenia w pracy zespołowej opierały się na praktyce wyniesionej ze studiów. Zwykle jedna osoba, ta najbardziej ambitna i pracowita, brała na siebie główny ciężar wykonania projektu, a reszta grupy po prostu się pod nim podpisywała.

Bywa, że dyscyplina w klasie jest traktowana jak jeden ze składników lekcji. Nauczyciel może myśleć: „Do przeprowadzenia lekcji potrzebuję dziś podręcznika, mapy, wydrukowanych kart pracy, łyka wody i żeby wreszcie była dyscyplina w klasie”. Myślę jednak, że jest odwrotnie: raczej lekcja jest elementem porządku i ładu w klasie.

Edukacja spersonalizowana to stworzenie każdemu dziecku optymalnych warunków do rozwoju, odkrywania swoich możliwości i wzrastania w sposób integralny jako jedyna w swoim rodzaju osoba.

Wszyscy czujemy na sobie ogromną presję: dyrektorzy, aby utrzymać poziom nauczania w swojej placówce, nauczyciele, by sprostać całkiem nowej sytuacji w której potrzebują nowych umiejętności i dostosowania trybu pracy, uczniowie, którzy nierzadko nie są przyzwyczajeni do samodzielności... Nie zapominajmy jednak, że podobnej presji poddani są rodzice, którzy nagle - oprócz swojej własnej pracy zawodowej i obowiązkom domowym - widzą potrzebę dużo intensywniejszego wsparcia swoich dzieci w nauce.